Kaplumbağa Kabuğu Üzerine Sedef Kakma Yüzük Vav

"Ey aşkın binbir başlı vav hali. Ey sonsuz kavram, gaflet vaktinde gel gönlümün üstüne. Usta bir hattatım ben. Aşkı çizerim mekânlara. Aşk sığmaz ki bu ummana. Vav olur gözlerimiz bürünürüz canlara. Bir seyyah gibi gelip göçen, göçüp giden bu mekândan mekân’a. Demem o ki tarifini yapamam ben imkâna. Bir hattatım, zamana vav çizmekteyim. Hilalin dolunaya Dolunayın hilale dönüştüğü zamana. Ve mahlukat, nefes nefes aşk çekerken Mevla’ya, Üstümde aşk kokusu var, yaşadıkça beni yontar ve benzetir insana. Elimde vav Gönlümde vav Gözümde vav… Dem dem vav kesilirim, beni insan yapana. Ey kalbimden geçeni bilen Allah’ım "Kulum” de kâfi bana. İster nârına garket ister nuruna…” Ne güzel söylemiş Mehmet Ekinci…

Bir damladan varolur insanoğlu. Sistemin türlü işlemleriyle can bulur ana rahminde. Önce gözleri, kulakları ve solunum sistemi oluşur. Ardından nefes alır yavaş yavaş, tat alma yetisi gelişir. Uyku alışkanlığı edinir ve sürekli hareket etmeye başlar. Vav şeklinde var edilir. En saf şekilde. En aşk dolu, en O’ndan, en O’nun ve en O’nunla olan haliyle… Bir döngü gibi. Elif olmak O’nda, sonra vav olarak yaratılmak ve bunu sürdürebilmek ölünceye dek. Öyle bir vav olmak ki, dönüşünü elif tekrar elif gibi yapabilmek Yaradanının huzuruna.

Nedir vav olmak? Çileyle yoğrulmuş bir kulun edeple eğilişi, alnını seccadeye sabitleyişi, sıfır olup sonsuzluğa uzanışı… Hepsi "vav” ismiyle müsemma! Vav, adı söylenmeye bile çekinilen bir gizli sır, bir ağır emanet gibi kalpte saklanmış. Kalbe hayat veren müstesna sevgilinin sembolüne dönüşmüş, kainatın ta ilk gününde. Allah’ın Vahid ismini, birliğini ve benzersizliğini, temsil etme görevini üstlenmiş. Ve Rabb’in kudretiyle yarattığı kainatın yerini tutmak bir tek vav harfine nasip olmuş. Vav, hayatın özeti bir nevi, yaşantısı Allah’a yakın olan bir kulun büyük sevdası.